Μικρό αφιέρωμα στον π. Δημοσθένη Παπακωστόπουλο

Το ένα χέρι στον άνθρωπο δίνεις εσύ, το σταυρό σου σηκώνεις με τ’ άλλο,

και μεθάς απ’ το θείο της πίστης κρασί και αναβρύζεις το ύδωρ το λάλο…

Τα λόγια αυτά μας ήρθαν στο νου, όταν μέσα στην ευφρόσυνη ατμόσφαιρα του αγίου Δωδεκαημέρου, ο σεβαστός μας π. Δημοσθένης Παπακωστόπουλος, πρώην εφημέριος του Ιερού μας Ναού, ο γνωστός σε όλους μας παπα – Δήμος, έσπευσε να συλλειτουργήσει με αγγέλους και αγίους στο ουράνιο θυσιαστήριο.

Αμέσως, μεγαλύτεροι και νεώτεροι, αναπολήσαμε στιγμές που ζήσαμε μαζί του, όσα χρόνια μας τον χάρισε ο Θεός, στην πόλη της Λευκάδας, στην ενορία του Αγίου Νικολάου και στα σχολεία που υπηρέτησε ως καθηγητής.

Σεπτός και ταπεινός λειτουργός του Υψίστου, διαπρύσιος κήρυκας, διακριτικός πνευματικός, ήρεμος και μειλίχιος, αφιλοχρήματος και ελεήμων, εργάστηκε άοκνα και θυσιαστικά δαπανώμενος για την πνευματική προκοπή του λαού που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Αγαλλίασή του ήταν η θεία Λατρεία.  Πραγματική μυσταγωγία. Μας ξεκολλούσε από τη γη και μας ανέβαζε στον ουρανό. «Τη Μεγάλη Εβδομάδα δε θέλαμε να εγκαταλείψουμε το Ναό…», θα ομολογήσουν κάποιοι. Όλα τα δοξαστικά τα έψελνε μόνος του μέσα από το Άγιο Βήμα. Τη δε Μεγάλη Παρασκευή, το τροπάριο «Σε τον αναβαλλόμενον το φως…» το έψελνε γονατιστός μπροστά στον Επιτάφιο.

Τα μικρά παιδιά κατακλύζαμε τα σκαλάκια του τέμπλου, καθώς δεν υπήρχε χώρος μέσα στον κατάμεστο Ναό. Δεν καταλαβαίναμε και πολλά. Τον αγαπούσαμε όμως. Μας έφτανε η παρουσία του. Τα μεγαλύτερα παιδιά έκαναν ατελείωτες συζητήσεις μαζί του. Οι μαθητές του τον θαύμαζαν για τη μόρφωσή του αλλά και το ενδιαφέρον του. «Ήταν ο καθηγητής που μας προετοίμαζε για τη ζωή…», θα πουν.

Ο λόγος του χειμαρρώδης, μάγευε το εκκλησίασμα. Ήπιος και γλυκύς, αλλά όταν χρειαζόταν γινόταν δυναμικός. Μπορούσε πολύ εύκολα να απαντήσει σε οποιοδήποτε θέμα με επιχειρήματα. Όταν μας μοίραζε το αντίδωρο, είχε έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό χαιρετισμό για τον καθέναν. Έναν λόγο που μας στήριζε όλη την εβδομάδα.

Η ζωή του δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ήταν μια πορεία προς το Γολγοθά. Η υπομονή του όμως αγόγγυστη. Για την οικογένειά του δαπανήθηκε κυριολεκτικά.

Και όμως προλάβαινε να είναι παρών και στη ζωή των ενοριτών του. Έπαιρνε τις αγωνίες μας, αναλάμβανε τα προβλήματά μας, συμπορευόταν αθόρυβα. Στην εξομολόγηση διακριτικός και συγκαταβατικός. Μπορούσε να αφουγκράζεται το σφυγμό της εποχής, να κατανοεί οποιοδήποτε πρόβλημα και να προσφέρει σε κάθε περίσταση την εμπειρία της Εκκλησίας.

Την αγαπημένη του Λευκάδα δεν την ξέχασε ποτέ. Ακόμα και όταν οι συγκυρίες τον ανάγκασαν να την εγκαταλείψει και να εγκατασταθεί στη Νέα Σμύρνη. Και όταν μας συναντούσε μετά από χρόνια, ρωτούσε με το ίδιο ανύστακτο ενδιαφέρον και μας έδινε τις διακριτικές και πολύπειρες συμβουλές του. Αλλά και σε όλες τις εκδηλώσεις των Λευκαδίων της Αττικής ήταν παρών και τις πλούτιζε με το σοφό του λόγο.

Η αγιασμένη ζωή του, η ευρυμάθειά του και οι ικανότητές του, τον έκαναν αγαπητό σε κύκλους εντός αλλά και εκτός της Εκκλησίας. Τα χαρίσματά του έγιναν αντιληπτά από τους εκάστοτε μητροπολίτες του και έτσι κέρδισε επιτελικές θέσεις και διακρίσεις τόσο στη Λευκάδα όσο και στη Νέα Σμύρνη.

Σεβαστέ μας λευίτη, συνέχισε να μας μνημονεύεις έναν προς έναν και στο ουράνιο θυσιαστήριο. Είμαστε βέβαιοι ότι δέεσαι για όλους μας… τους ενορίτες σου,  τα πνευματικά σου παιδιά, τους μαθητές σου, την οικογένειά σου, την αγαπημένη σου Λευκάδα…

Πλέον σε έχουμε Πατέρα στον Ουρανό…